Wat zal ik eens gaan doen?

Voor de eerste keer in een aantal weken tijd kwam deze vraag bij mij naar boven. Mijn tijd is doorgaans goed gevuld. Veranderde omstandigheden maken echter dat ik meer tijd over houd en met deze vraag geconfronteerd wordt.

Door Evelien v.d. Jagt

Eén van de gezinnen waaraan ik de kinderen de afgelopen tijd heb lesgegeven heeft Siem Reap verlaten Dit betekent dat ik twee van mijn fantastische leerlingen kwijt ben en dat ik dus andere tijdsvulling moet/wil vinden. Dit is gelukt! Allereerst blijf ik de jongens lesgeven, elke middag één à twee uur in totaal. Daarnaast wil ik wat vrijwilligerswerk gaan doen op de internationale school waar de kinderen op zitten. Op Hope International School zitten vooral kinderen van (buitenlandse) zendelingen. Een breed scala aan verschillende culturen en talen dus, maar gelukkig is Engels de voertaal.

Cambodjaanse setting
Er is echter nog iets waarmee ik aan de slag wil, iets waar ik erg enthousiast over ben. Toen ik de afgelopen maanden analyseerde, kwam ik tot de conclusie dat ik vaak in een internationale of Nederlandse setting ben geweest. Mijn werk is tot nu toe namelijk vooral in die context geweest. Daar heb ik erg van genoten, maar het lijkt me leuk om ook nog wat meer in een Cambodjaanse setting te zijn. Afgelopen december zijn we met ons team van WEC naar een schooltje voor Cambodjaanse kinderen geweest. Ze geven kinderen hier Engels en elke dinsdag Bijbellessen. Kinderen in Cambodja gaan vaak óf ’s ochtends óf ’s middags naar school. Dit betekent dat ze in het andere dagdeel tijd hebben om nog een uurtje Engels te komen leren. Waarschijnlijk kan ik hier op verschillende manieren aan de slag, er zijn ideeën genoeg. Ik ben heel erg benieuwd hoe het zal zijn. Er werken nu drie Cambodjaanse juffen op de school en het wordt gerund door een Zwitserse vrouw. Samen met deze vrouw kwamen we tot de conclusie dat het niet echt duurzaam zou zijn als ik de komende drie maanden alleen maar les zou geven, gezien het feit dat ik weer zo snel weg zal gaan. Omdat de Cambodjaanse juffen nooit enige opleiding tot leerkracht gehad hebben, ga ik met hen aan de slag om wat training te geven.

Onbedoelde kritiek
Ik vind dat best spannend, omdat ik hen nog niet goed ken en ik niet daar binnen wil komen walsen alsof ik alles weet en hen beledig met kritiek. Mensen kunnen hier namelijk best beledigd zijn door wat je zegt, zeker als het te direct of te persoonlijk is. Dat zullen ze echter nooit tegen je zeggen, want over moeilijke dingen zoals gevoelens wordt niet gepraat. Toen ik daar afgelopen maandag (7 maart) begon, heb ik dan ook benadrukt dat we van elkaar kunnen leren om er voor te zorgen dat die relatie goed is. Toen ik hen na een korte presentatie vroeg of ze vragen hadden, zeiden ze uiteraard ‘nee’. In het onderwijs hier stel je namelijk niet zo snel vragen aan een leerkracht, op een bepaalde manier zijn Cambodjanen erg verlegen. Cambodjanen die niet gewend zijn aan westerlingen, zijn soms zo verlegen dat ze je niet aan kijken of je negeren omdat ze niet weten wat ze met je aan moeten. In de stad valt dat gelukkig wel mee.

Kamperen
Bij Roubroum hebben we afgelopen maandag een nachtje gekampeerd met tien meisjes die Engels en Bijbellessen volgen op de school. Dat kamperen gebeurde in pop-up tenten. Gezien het feit dat Cambodjanen altijd op de grond slapen, op een soort rieten mat, hoefden we niet te slepen met luchtbedden. Het enige wat ze nodig hadden, was zo’n mat. Lekker makkelijk dus! Zelf heb ik daar niet geslapen, maar ben er wel heel de avond geweest. Heel typerend, het begon om 17.30. Toen het zover was, was er echter nog geen meisje te zien. Een kwartiertje later begonnen de eersten binnen te druppelen. Een aantal meisjes moest nog gehaald worden bij hun huis en niemand had haast. Uiteindelijk gingen we pas rond 18.45 eten, rijst uiteraard. Tijd is gewoon een veel rekbaarder begrip hier. Best wel grappig om te merken, want als je me een beetje kent weet je dat ik altijd enorm stipt ben en eerder (veel) te vroeg dan te laat. Door hier te leven is dat echt een stuk minder en ben ik zelf ook veel makkelijker geworden, al kom ik stiekem nog steeds graag op tijd.

Na het eten had ik wat spelletjes bedacht die we konden doen, waarbij we echt hard gelachen hebben. Cambodjanen lachen namelijk graag en veel. Aan het einde van de avond hebben we nog met elkaar psalm 23 gelezen, in het Khmer en in het Engels. Na een fantastische avond kwam ik weer thuis in mijn stille appartement, mijn oren tuutten enorm van al het het drukke gepraat in het Khmer.

Toekomst in Nederland
De vraag ‘wat zal ik eens gaan doen?’ is overigens ook een vraag die ik mezelf stel als het gaan om de toekomst in Nederland. Ik weet nog niet wat ik dan wil gaan doen, al heb ik wel wat ideeën. Een aantal weken terug was ik daar hypergestresst over, omdat ik graag zekerheid heb en wil weten wat ik wil en wat mogelijk is. Nog steeds weet ik dat eigenlijk niet, maar afgelopen zondag was ik in een Cambodjaanse (internationale) kerk waar we een lied zongen waarvan het refrein was: ‘All my life you have been faithful and all my lifeyou have been so, so good.’ Dit deed me beseffen dat dit inderdaad het geval is. Tot nu toe heeft God zo goed voor mij gezorgd en me altijd precies gegeven wat ik nodig had, zo niet meer. Als Hij dat in het verleden altijd zo perfect gedaan heeft, wie ben ik dan om te twijfelen aan Zijn plannen voor de toekomst? Met die gedachte ben ik nu weer een stuk relaxter en kan ik dus ook (weer) zo genieten van het leven hier.
 

Evelien is vorig jaar september vertrokken naar Cambodja om een jaar les te geven aan kinderen van Nederlandse zendelingen. Ook helpt ze mee op Hope School Internationaal. Deze zomer keert ze terug naar Nederland.