Hou vol! (een pelgrimsverslag)

Ik open mijn ogen. Het is nog donker in de grote slaapzaal. De smartphone laat zien dat het bijna 6 uur is. Ik strek me even lekker uit en geniet van de warmte en ontspanning. Wat ben ik blij dat mijn voeten, benen en rug geen pijn doen.

Door Camino pelgrim Käthi (Duitsland)

Na de 28 km en 800 meter hoogte van gisteren verbaast me dat. Waarschijnlijk zal dit snel veranderen. Het is nog steeds stil. Sommige slapende mensen snurken zachtjes en ik hoor gehoest. Langzaam komen sommige pelgrims in beweging. Ook ik besluit op te staan. JY, mijn Koreaanse collega, knippert met zijn ogen. In de bijna donkere hal pakken we bij fakkellicht onze slaapzakken, de weinige kleren die we die avond hebben gewassen, snacks en telefoonkabels in onze rugzakken. De meeste van de ongeveer 25 pelgrims die hier vannacht sliepen, staan nu op. Er zijn ongeveer 30 dubbele stapelbedden in de hal. Ik ben blij dat het geen hoogseizoen is en we de kamer niet met 60 personen hoefden te delen.

Vergaderen in het café

Als we het huis uitstappen, zijn we in eerste instantie verbaasd. De avond ervoor hadden we prachtig weer en een prachtig uitzicht vanaf het op 1300 hoogte geleden O'Cebreiro. Nu is het koud, nat, mistig en nog bijna donker. We gaan eerst naar het volgende café en genieten van een kopje koffie met melk en Spaanse toast met tomaten en olijfolie. Een pelgrim, nog onbekend voor ons, komt de kamer binnen en we nodigen haar uit om bij ons aan tafel te komen zitten. Haar naam is Laura en ze komt uit Canada. Vandaag is haar eerste dag op de Camino de Santiago. We gaan in gesprek, beantwoorden een aantal van haar vragen. Met de gebruikelijke groet: "Buen Camino" nemen we afscheid van haar. Ik loop langzamer dan de andere pelgrims. Laura zal ons zeker op een gegeven moment inhalen, of we zien haar 's avonds weer. Dan kunnen we ons gesprek met haar voortzetten.

Iets om over na te denken

Al snel haalt Jan, een Poolse man van een jaar of 65, ons in. We ontmoetten hem twee dagen eerder tijdens een avonddienst. Behalve Pools spreekt hij slechts een paar woorden Spaans. Een gesprek is dus niet mogelijk. JY en ik hebben echter een kleine brochure in vele talen bij ons, waaronder Pools. Het WEC-team geeft deze brochure uit tijdens de Camino. Jan glundert. De brochure geeft stof tot nadenken over de symbolen van de bedevaart. Jan bedankt ons en vervolgt zijn weg. Ik vraag me af of hij vanaf nu zal nadenken over wat de gele pijlen van de Camino voor zijn leven zouden kunnen betekenen. Wat gebeurt er als je een pijl mist op het levenspad? Ben je dan klaar om terug te keren? We bidden voor Jan.

Een hele groep pelgrims haalt ons in. Terwijl JY Spaans leert in Santiago, praat ze een tijdje met een paar gepensioneerde Spaanse mannen. Ik vind het jammer dat ik geen Spaans versta. Gelukkig komen er enkele Engelstalige pelgrims uit verschillende landen langs. Ik sluit me bij hen aan. We praten, hoe kan het ook anders, over alle onnodige spullen die we in onze rugzakken dragen. Ik vraag mijn metgezellen: "Welke onnodige lasten draag je in je leven?" Laura, die ook in de groep zat, loopt weg zonder een woord te zeggen. Heb ik haar beledigd? Een paar uur later ontmoet ik haar weer. "Weet je, je daagde me uit om na te denken met je vraag", zegt ze.

Een onbeschrijfelijk gevoel

Het is tijd voor pauze. Er is een café in het volgende dorp. Het voelt goed om onze pijnlijke voeten wat rust te gunnen! Terwijl we zitten, zwaaien we naar een Duitse vrouw van een jaar of 50. Ik had de dag ervoor een kort gesprek met haar. Ze reist met haar 20-jarige zoon. Ze was niet geïnteresseerd in spirituele onderwerpen.

Langzaam dalen we dieper het dal in. Elke stap doet inmiddels pijn. Van veraf zien we al het volgende dorp waar we gaan overnachten. Vandaag stond er 'slechts' 23 km op het plan. Maar de laatste twee kilometer lijken elke avond twee keer zo lang te zijn. Opnieuw vraag ik me af: Waarom doe ik mezelf dit aan? Ik ben net met pensioen. Maar dan denk ik aan Laura, Jan, de Duitse vrouw met haar zoon Anne-Marie, aan wie ik het Evangelie mocht uitleggen en de online Bijbel mocht downloaden, de Koreaanse moeder met haar dochter, de Italiaanse architectuurstudente, de Amerikaanse die met NATO werkte in de moeilijkste gebieden van de wereld, en vele andere kortere of langere ontmoetingen. Het is voor mij duidelijk dat ik de volgende ochtend weer vroeg opsta om de volgende etappe aan te pakken. Ik vraag me af of sommige van de nieuwe vrienden de tijd zullen nemen om over God na te denken. Zullen we hen op  een dag bij Jezus ontmoeten?

Opgeven is voor mij geen optie. Het gevoel na negen dagen, 200 km wandelen en talloze ontmoetingen in Santiago aan te komen is onbeschrijfelijk. Zo'n korte termijn is altijd waardevol, ongeacht de leeftijd, of het nu 18 of 80 is. Het hoeft niet per se de Jacobsweg te zijn. Er zijn zoveel andere mogelijkheden. Probeer het maar eens.!