Wat was je eerste indruk van WEC in Nederland?

Dit jaar bestaat WEC in Nederland 75 jaar. Een mooi moment om terug te blikken. Aan een aantal WECers stelden wij de vraag: "Wat was jullie eerste indruk van WEC Nederland?

Olivier Wenger 

In 2012, toen ik een paar maanden op Cornerstone College zat, was mijn eerste echte ontmoeting met WEC Nederland tijdens de jaarlijkse conferentie. Tijdens deze conferentie had ik de kans om verschillende generaties zendelingen te ontmoeten en te horen over hun zendingsreizen. Vooral de persoonlijke uitwisselingen met gepensioneerde WEC-zendelingen zijn erg bemoedigend voor mij geweest, gezien hun standvastige liefde voor Christus en voor de verlorenen. 

Janny Riemersma

In mijn jeugd, waarschijnlijk al in mijn laatste tienerjaren kwam bij ons thuis een gestencild WEC blaadje met nieuws van zendelingen. Tijdens mijn Bible College of Wales (BCW)  jaren (1971-1973) gaf een WEC zendeling die in Congo had gediend ons les. Bovendien heeft de schoonzoon van C.T. Studd, Norman Grubb een boek geschreven over de oprichter van deze Bijbelschool: “Op de bres”. Toen in mijn tweede jaar vriendin Tineke de kandidatencursus deed op het Internationale en Engelse hoofdkantoor “Bulstrode” bezocht ik haar in mijn kerstvakantie. Ik voelde me daar helemaal thuis en meldde me in het volgende jaar aan bij WEC.

Jeanette Zwart

Doordat ik op de weekenden van Sidney Wilson kwam vanaf 1955, kwam ik ook in aanraking zending en wilde ik zelf naar een Bijbelschool. Anne v.d. Bijl was een inspiratie.
In 1957 ging ik met Sidney mee op een reis naar Oostenrijk om te helpen in de vluchtelingenkampen en een van onze chauffeurs was Femmie Vroegop!  Van haar hoorde ik van de WEC MTC in Glasgow. Ze droeg ook nog haar donkerrode jasje!! Dat deed voor mij de deur dicht: dat was helemaal niets voor mij! Maar we kwamen tijdens de reis ook langs een Bijbelschool in Duitsland en daar ben ik in datzelfde jaar naartoe gegaan. 
Op de jaarlijkse Graduation conferentie van 1958 was de spreker niemand minder dan David Batchelor met zijn vrouw Chrissy. 

Van zijn spreken kan ik me niet zo veel meer herinneren, maar toen ik hoorde dat hij naar Nederland zou gaan, knoopte ik dat wel in mijn oren; ik moest namelijk ook naar Nederland, maar had absoluut geen geld!! Helaas, het bleek dat David geen ruimte had in zijn kleine Volkswagen Beetle! Die avond vroeg ik de Heer om een oplossing te geven, en hoewel ik echt geen cent had, ging ik rustig slapen. De volgende ochtend kwam David naar me toe en vertelde dat Chrissy om gezondheidsredenen al met de trein naar Nederland was afgereisd. Ik kon dus toch mee. God knew that all along! Nu pas heb ik gehoord dat David en Chrissy naar Nederland gingen voor een meeting met Anne v.d Bijl en Henk Meiners! 

Hermien Verhage

In de jaren zestig bezocht ik Bijbelstudieweekends in Hilversum, geleid door een geweldige Bijbelleraar, Sidney Wilson. Sidney gaf tijdens deze weekends ook gelegenheid aan mensen om hun getuigenis te geven. Deze mensen vertelden over hun roeping voor zending met WEC en over de WEC Bijbelschool in Glasgow. Een van hen was bijvoorbeeld Femmy Vroegop, die zich aan het voorbereiden was voor haar uitzending naar Brazilië. Ik had de indruk, dat WEC een groep toegewijde mensen was, die de Heer van harte wilde volgen. Zo leerde ik WEC kennen. Op een Pinksterconferentie kwam ik de naam WEC opnieuw tegen toen Henk Meiners, de toenmalige directeur van de WEC, informatiefolders uitdeelde op een boekenstand. Dit foldertje heeft mij uiteindelijk naar de WEC geleid.

Suze de Bruine:

Ik ging naar een zendingsconferentie. Ik had al lang belangstelling om de zending in te gaan. Daar spraken Minnie vd Weg, Joeky de Wolf en Anne van der Bijl. Anne sprak over de WEC, wat mijn belangstelling wekte. Ik ben toen in contact gekomen met WEC Nederland. Ik kreeg een fijn gesprek met de directeur, Henk Meiners. Zo kwam ik op de WEC Bijbelschool in Glasgow waar de Heer me riep voor Spanje.

Herman Spronk

Een van mijn eerste ontmoetingen met WEC was met Henk Meiners. Toen ik hem vertelde dat ik naar India wilde gaan, zei hij op zijn onovertreffelijke directe wijze: “onmogelijk om een visum te krijgen”. Een half jaar later ging ik weer bij hem op bezoek en deelde dat ik naar Japan was geroepen. Zijn reactie: “Je moet drie keer ‘nee’ zeggen als ze je thee aanbieden.” Mijn antwoord: “ik hou van lauwe thee.” Toen was het goed!

Harriet Yanez-Spronk

Ik ben in WEC ‘geboren’, als je dat mag zeggen; in Opper-Volta wat nu Burkina Faso heet. Daar tien jaar gewoond met mijn ouders en drie zusjes. Toen verhuisd naar Nederland, naar het WEC-kantoor in Emmeloord. Daar elke maand geholpen met WEC-Nieuwsen vouwen en klaarmaken voor verzending. Toen ben ik 30 jaar ‘weggeweest’ en sinds drie jaar weer ‘teruggekeerd’. Hoewel ik dacht dat het ‘back to your roots’ was, heeft het toch enige tijd geduurd voordat ik me op m’n plek voelde. Hoewel ik me wel altijd welkom heb gevoeld en op bekend terrein. The ‘Golden Oldies’ zijn voor mij niet alleen een voorbeeld in geloof en leven, maar ook een ‘lekkere warme jas’.